Moet je nou wel of geen ruzie maken?

Hi Marcella, hi Joyce!

Ken je dat? Van die stellen die zeggen: “Neeee, wij maken eigenlijk nooit ruzie.” Ik vraag me dan altijd af: Is dat écht zo? Gaat altijd alles in harmonie of heb je elkaar gewoon niks (meer) te vertellen?

Sommigen zijn van mening dat af en toe ruziemaken juist gezond is. Om zaken op scherp te zetten, het even te laten knetteren om er vervolgens samen uit te komen en ja, het ook weer samen goed te maken.

Er zijn ook mensen die beweren dat in harmonieuze verbinding geen ruzie nodig is en dat dát dan juist weer heel goed is.

En zo zijn er zoveel mensen, zoveel wensen en net zoveel manieren van ruzie maken.

Ikzelf ben redelijk conflict vermijdend bij het ruziemaken. Iets wat te herleiden is naar ‘vroeger’. Mijn ouders konden op een behoorlijk kattige manier ruzie maken en echt heel onaardig tegen elkaar doen.

Als kind vond ik dat nooit fijn. En eigenlijk geldt dat voor iedereen. Dat de manier waarop je ruzie maakt bepaald wordt door je omgeving. Wat voor de één werkt, kan dan ook averechts werken op de ander.

Onlangs heb ik nog geluisterd naar een leuke podcast van De Veertigers over precies dit onderwerp.

Sommigen zijn net als ik conflict vermijdend, tot aan het extreme toe en de ander kan weer doorslaan in het laten merken wat hij of zij ervan vindt.

Het is handig als je je hiervan bewust bent en het met je partner kunt bespreken. Dat je soms zo hoog in je emotie zit, dat je eerst even ruimte nodig hebt en er dan later op terug komt.

Daarom vind ik het belangrijk om dit aspect te bespreken aan de mediation tafel. Specifieke vragen stellen over hoe hun ouders vroeger ruzie maakten geeft zoveel inzicht in de manier waarop er tijdens hun huwelijk of partnerschap conflicten werden opgelost. Zeker als je beseft dat ruzie vaak ontstaat uit een onvervuld verlangen of een niet erkende behoefte.

Hoe zien jullie dit?

Hi Moniek,

Heel eerlijk, die stellen die nooit een meningsverschil, laat staan ruzie hebben: wij geloven dat niet. Ruzie maken hoort ook bij het leven. Het is volgens ons een essentieel onderdeel van menselijke relaties en het kan zelfs een kans bieden voor groei en begrip in je relatie.

Dus hoe mooi zou het zijn als je het patroon doorbreekt en je kinderen leert om met elkaar te ruziën? Het is helemaal niet erg om een pittige discussie te voeren waar je kinderen bij zijn. Ze kunnen daarbij belangrijke vaardigheden leren, zoals hoe ze hun standpunt kunnen verdedigen en voor zichzelf kunnen opkomen.

Je mag een eigen mening hebben, en anderen mogen het daar ook mee oneens zijn. Na zo’n intense discussie kun je laten zien dat conflicten ook op een constructieve manier kunnen worden opgelost. Soms hoeven ze zelfs helemaal niet te worden opgelost, maar kun je toch gewoon met elkaar blijven omgaan.

Het gaat om het én, én, in plaats van het óf, óf. Op die manier geef je kinderen een veel beter voorbeeld (en eigenlijk ook aan elkaar).

Het gaat verder dan het simpele advies om nooit boos naar bed te gaan en je emoties krampachtig weg te stoppen. Het is oké om je boos of machteloos te voelen. Door kinderen dit te leren en te laten zien dat je met vertrouwen tot oplossingen kunt komen, geef je ze een waardevolle les mee.

Ruziemaken op een constructieve manier draait om vertrouwen. Het laat zien dat, zelfs als de gemoederen hoog oplopen, er ruimte is voor begrip en samenwerking.

Bovendien is het onwijs goed om kinderen te leren hoe ze compromissen kunnen sluiten, andere opties kunnen overwegen en samen naar oplossingen kunnen zoeken. Zo leren ze vaardigheden die hen helpen om op een respectvolle manier met conflicten om te gaan.

Nu we het zelf zo lezen, gaan we denk vanavond maar eens ruzie zoeken thuis, haha. Het goede voorbeeld geven aan de kids en het later op de avond nog eens extra goedmaken.

PS: Als we praten over het meesterschap in ruziemaken, heeft Inge Marit Wielinga-Pols daar een leuk boek over geschreven: ‘Ruziemaken, een hele kunst’. Het is echt een aanrader.